Η Νόσος Πάρκινσον είναι μια εκφυλιστική νόσος (προοδευτική καταστροφή) του εγκεφάλου που εκδηλώνεται σε ηλικίες κύρια άνω των πενήντα χρόνων και εξελίσσεται αργά. Ένα από τα πρώτα συστήματα που επηρεάζονται είναι αυτό που αφορά στην κίνηση. Καθώς όμως η ασθένεια εξελίσσεται, επηρεάζει κι άλλες περιοχές του εγκεφάλου που αφορούν στην ισορροπία, στη λειτουργία άλλων εσωτερικών οργάνων και σε πιο κατοπινά στάδια και στη κίνηση.
Η ασθένεια χαρακτηρίζεται από προοδευτική καταστροφή των κυττάρων της μέλαινας ουσίας (πυρήνας κυττάρων) στο στέλεχος του εγκεφάλου. Τα κύτταρα της μέλαινας ουσίας παράγουν την ντοπαμίνη, ένα νευροδιαβιβαστή που επικοινωνεί με μια άλλη σημαντική περιοχή του εγκεφάλου, τα βασικά γάγγλια που είναι απαραίτητα για την εκτέλεση και τον έλεγχο των κινήσεων και άλλων ζωτικών λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος.
Τα μειωμένα επίπεδα ντοπαμίνης που απελευθερώνονται στα βασικά γάγγλια έχουν σαν αποτέλεσμα να εμφανίζονται συμπτώματα όπως τρόμος, βραδύτητα στις κινήσεις, δυσκαμψία στις αρθρώσεις και αστάθεια στη στάση και βάδιση με συχνές πτώσεις στο έδαφος.
Η αιτιολογία της νόσου είναι άγνωστη. Περίπου το 15-20% των περιπτώσεων της νόσου έχουν ταυτοποιηθεί με παρουσία παθολογικών γονιδίων και τέτοια γονίδια μπορεί να εντοπιστούν σε περιπτώσεις οικογενειών που εμφανίζουν πέραν του ενός περιστατικών και σε συνεχόμενες γενιές. Η μορφή αυτή της νόσου, δηλαδή η κληρονομική μορφή, συνήθως εκδηλώνεται σε ηλικίες κάτω των 50 χρόνων. Είναι από τις πιο κοινές νευρολογικές εκφυλιστικές παθήσεις σε ηλικίες άνω των πενήντα χρόνων. Περίπου ένας στους εκατό, ηλικίας πάνω από 60, θα εμφανίσει τη νόσο του Πάρκινσον. Η έναρξη της καταστροφής των κυττάρων της μέλαινας ουσίας που παράγουν ντοπαμίνη ξεκινά από πολύ νωρίς στην ηλικία και τα συμπτώματα αρχίζουν να εμφανίζονται όταν χαθούν πέραν του 70-75% του πληθυσμού αυτών.