Παγκόσμια τάση αποτελεί πλέον η μείωση των δαπανών για περίθαλψη

Αρχής γενομένης από το 2000 ο ρυθμός αύξησης των δαπανών υγείας έχει επιβραδυνθεί σημαντικά σε κάθε μία από τις χώρες με υψηλά εισοδήματα.

Εχουμε την τάση να θεωρούμε την περίθαλψη αγαθό με όρους εντοπιότητας. Οι περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν στον γιατρό της γειτονιάς τους ή στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Η υγεία και το προσδόκιμο ζωής διαφοροποιούνται από χώρα σε χώρα, ακόμα και από κομητεία σε κομητεία. Ωστόσο, όταν εξετάζουμε το θέμα του κόστους της υγείας, τότε η εικόνα αρχίζει να αποκτά πιο διεθνοποιημένη διάσταση. Επειτα από δεκαετίες ταχείας αύξησης των δαπανών περίθαλψης στις ΗΠΑ με ρυθμούς ταχύτερους απ’ ό,τι στις άλλες δυτικές χώρες, τα τελευταία είκοσι χρόνια ένα νέο μοντέλο έχει διαμορφωθεί. Αρχής γενομένης από το 2000 ο ρυθμός αύξησης των δαπανών υγείας έχει σημαντικά επιβραδυνθεί σε κάθε μία από τις χώρες με υψηλά εισοδήματα. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ελβετία, σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. «Συνήθως οι Ηνωμένες Πολιτείες διέφεραν στο θέμα αυτό, αλλά από το 1990 και μετά μοιάζουμε με τις υπόλοιπες χώρες», αναφέρει η Λουίζ Σάινερ, ερευνήτρια στο Brookings Institution και πρώην ανώτατη oικονομολόγος της Fed.

Οι πιο αργοί ρυθμοί, οι οποίοι εμφανίζονται ταυτόχρονα, δίνουν λαβή στο να υιοθετήσουμε μα πιο συγκρατημένη στάση για την ερμηνεία της τάσης σε κάθε μία χώρα ξεχωριστά, είτε πρόκειται για τοπικές αλλαγές σε ιατρικές πρακτικές είτε για το πρόγραμμα Ομπάμα και τις απόπειρες μείωσης κόστους. Η επιβράδυνση έχει ώς ένα βαθμό αποσυμπιέσει και τους προϋπολογισμούς, μία εξέλιξη θετική, ειδικά καθώς οι μπέιμπι-μπούμερ συνταξιοδοτούνται. Στις αρχές της εβδομάδας, το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου αναθεώρησε προς τα κάτω τις μακροπρόθεσμες προβλέψεις του για τις δαπάνες του προγράμματος Medicare. Πρόκειται για μία από τις πρόσφατες μειώσεις, οι οποίες σημαίνουν ότι η βιωσιμότητα του προγράμματος φαίνεται ασφαλέστερη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Τι κρύβεται πίσω από αυτό το μοντέλο; Η οικονομική ανάπτυξη στον βιομηχανικό κόσμο ήταν αργή κατά την τελευταία δεκαετία, ενώ και η γήρανση του πληθυσμού δημιούργησε περαιτέρω πιέσεις στους προϋπολογισμούς, ώστε να χαλιναγωγηθούν οι δαπάνες της περίθαλψης.

Ωστόσο, αυτές οι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες με τη σειρά τους αφήνουν τις κυβερνήσεις και τα νοικοκυριά με λιγότερα διαθέσιμα εισοδήματα για την κάλυψη της περίθαλψης, δεν είναι η μοναδική αιτία. Τα διεθνή συστήματα υγείας, επίσης, συγκλίνουν μεταξύ τους σε ουσιαστικά ζητήματα. Νέα φάρμακα και εξελίξεις σε θεραπείες ασθενειών, που κάποτε εφαρμόζονταν σε τοπικό επίπεδο και διαδίδονταν πολύ πιο αργά, γνωστοποιούνται διεθνώς. Οι εταιρείες ιατρικής τεχνολογίας καθίστανται ολοένα και πιο παγκοσμιοποιημένες και οι στρατηγικές μείωσης του κόστους στα νοσοκομεία υιοθετούνται σε πολλές χώρες.

Επιπλέον, «μαθαίνουμε από άλλες χώρες, και οι καλές πρακτικές χρειάζονται ένα με δύο χρόνια να διαχυθούν, όταν στο παρελθόν ίσως χρειάζονταν πέντε με δέκα χρόνια», παρατηρεί ο καθηγητής δημόσιας υγείας στο Τζον Χόπκινς, Τζέραρντ Αντερσον. Σε ανάλογα συμπεράσματα καταλήγουν δύο πρόσφατες έρευνες, μία εκ των οποίων είναι του ΟΟΣΑ. Σε αυτήν επισημαίνεται, τέλος, ότι αυτό που πραγματικά διαφοροποιεί τις ΗΠΑ από άλλες χώρες είναι το υψηλό τίμημα της περίθαλψης και όχι οι διαφορές μεταξύ του τρόπου θεραπείας των ασθενών από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

MARGOT SANGER – KATZ / THE NEW YORK TIMES – KAΘΗΜΕΡΙΝΗ