Η πολιτική ευθιξία είναι κουλτούρα και νοοτροπία, που σήμερα δεν υπάρχει

Η πολιτική ευθιξία είναι κουλτούρα και νοοτροπία. Αφορά την αντίληψη που έχουν πολιτικοί για τους λόγους που εμπλέκονται στα κοινά. Είναι ασφαλώς και θέμα χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου χωριστά, των ευαισθησιών του και στο τέλος και της ανθρωπιάς του.

Να γιατί δεν παραιτείται κανείς. Γιατί η παραίτηση αποτελεί μια από τις σημαντικότερες και με ύψιστο ηθικό φορτίο πολιτική πράξη. Αποτελεί μια πολιτική πράξη που δεν προϋποθέτει μόνο πολιτικά αντανακλαστικά και κοινωνική ευαισθησία αλλά πάνω όλα μια προσωπική πολιτική πυξίδα που σε βοηθάει να αντιληφθείς πότε η παρουσία στο δημόσιο βίο της χώρας δεν είναι μόνο αντιπαραγωγική αλλά και επικίνδυνη.

Γι’ αυτό βρίσκονται σήμερα κάποιοι κατ’ επίφαση αριστεροί (έχουμε τρελαθεί να μετράμε πόσο εκατομμύρια έχει ο καθένας στον λογαριασμό του) να πέφτουν στην μια γκάφα μετά την άλλη και αυτοί να κομπορρημονούν και να προσπαθούν να μας βγάλουν και τρελούς. Και τελικά οι ζημιές στην τσέπη μας δεν έχουν τέλος.
Γιατί άνοιξε κανενός η μύτη από την πρώτη διαπραγμάτευση; Του απερίγραπτου υπουργού, που ήταν και έκπληκτος που τον έδιωξαν (δεν παραιτήθηκε) ή κανενός άλλου; και όμως εμείς φορτωθήκαμε κάποια δισεκατομμύρια στην πλάτη μας και φυσικά τα καπιταλ κοντρόλ. Και μη μου πείτε τι έγινε, γιατί ακόμα υπάρχουν και ταλαιπωρούμαστε παρά τις πόσες φορές μας είχαν υποσχεθεί ότι φεύγουν. Άσε που υπάρχει ασθενής, που κατέληξε τελικά, επειδή στην αρχική φάση δεν μπόρεσε να έρθει έγκαιρα ιατρικό μηχάνημα που θα τον κρατούσε στην ζωή.

Αλλά και η παλινωδία συνεχίζεται. Κάθε μέρα βιώνουμε και κάτι διαφορετικό και βρισκόμαστε θεατές σε καταστάσεις που σίγουρα δε μας κάνουν υπερήφανους που είμαστε σε αυτήν την χώρα. Με τελευταία χάλια, να ζούμε όλο αυτό το χάλι με τους πρόσφυγες και τους ανθρώπους να υποφέρουν στην παγωνιά και να ακούμε από τον υπουργό να αναρωτιέται αν φταίει σε κάτι ή να ακούς μια άλλη κυβερνητική βουλευτή που να λέει 800.000 πρόσφυγες πέρασαν από την Ελλάδα και δεν άνοιξε ρουθούνι!!! (αλήθεια η κυρά Τάσια που τους έψαχνε στις ξαπλώστρες και τους άφησε να μπαινοβγαίνουν εκείνη την άρρωστη περίοδο της πρώτης διαπραγμάτευσης, ζήτησε κανένα συγνώμη;). Άσε το άλλο ανέκδοτο να σου λένε ότι όλα πάνε καλά, η ανεργία πέφτει και η ανάκαμψη είναι εδώ δεν την βλέπεις; Η διαπραγμάτευση που θα τελείωνε στις 5 Δεκεμβρίου αλλά τώρα συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται……

Σύνδρομο Στοκχόλμης λέγεται αυτό…. που τελικά το θύμα – εμείς, αγαπάμε τον θύτη – τους κυβερνώντες και φυσικά γινόμαστε απαθείς σε ότι μας επιβάλλεται.

Τελικά, θα πληρώσει άραγε κανείς, όλη αυτήν την ζημιά που μας έχουν φορτώσει ή θα συνεχίσουμε αγόγγυστα να πληρώνουμε όλοι μας την βλακεία, την ασχετοσύνη και την έλλειψη ευθιξίας του κάθε απίθανου αριστερούλι,  που απομυζά τον κρατικό μηχανισμό, όπως του αρέσει και γνωρίζοντας ότι τελικά άλλοι θα πληρώσουν και πάντως όχι αυτός.