Εξάντληση και απομόνωση για τους εργαζόμενους οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στο προσφυγικό

Η Σοφία εργάζεται τα τελευταία τρία χρόνια στους «Γιατρούς του Κόσμου», όπου παρέχει ιατρική φροντίδα στους πρόσφυγες στελεχώνοντας τις κινητές μονάδες της οργάνωσης. Η επαφή της με το προσφυγικό δεν της απέφερε μόνο χαρά για την υποστήριξη ανθρώπων που έχουν ανάγκη, αλλά και πολλά ψυχοσωματικά συμπτώματα: ταχυπαλμίες, δυσκολίες στον ύπνο και κρίσεις άγχους.

«Η πίεση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στο πεδίο είναι πολύ μεγάλη και πολυδιάστατη», εξομολογείται η ίδια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο προσφυγικό είναι μια συνθήκη έκτακτη που έπρεπε να έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια. Όμως, είναι παρατεταμένη και για εμάς στο πεδίο αυτό έχει γίνει από επείγον η καθημερινότητά μας. Είναι μια πίεση συχνά πέρα από τις δυνάμεις μας και δυσανάλογη με τις δυνάμεις μας», προσθέτει.

Οι ανάγκες των προσφύγων σε ιατρική φροντίδα είναι εξάλλου πολύ μεγάλες γιατί «για τους πληθυσμούς αυτούς η υγεία τους δεν ήταν για μεγάλο διάστημα η πρώτη προτεραιότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η υγεία τους να είναι παραμελημένη και ο όγκος των ασθενών να είναι πολύ μεγάλος», συνεχίζει.

Την ίδια ώρα, οι πρόσφυγες ανησυχούν πολύ περισσότερο για την υγεία τους και έχουν ανασφάλεια. «Έχουν το αίσθημα του κατεπείγοντος. Από την άλλη όμως χρειάζεται να εισάγουμε τους ανθρώπους στον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία και το ιατρικό σύστημα εδώ. Για παράδειγμα, δυσκολεύονται να μπουν στη διαδικασία του ραντεβού και των παραπομπών στα νοσοκομεία. Γι? αυτούς οι συγκεκριμένες διαδικασίες δεν είναι αυτονόητες. Ακόμα και ασθενείς με χρόνια νοσήματα χρειάζονται υπενθύμιση για να πάρουν τα φάρμακά τους», επισημαίνει η ίδια. Οι εργαζόμενοι στο πεδίο, συμπληρώνει η Σοφία, βιώνουν και τη συναισθηματική φόρτιση των προσωπικών ιστοριών που ακούνε από τους ασθενείς. «Όταν παίρνουμε το ιατρικό ιστορικό, πρέπει να ρωτήσουμε κάποια πράγματα και αυτοί αφηγούνται την ιστορία τους που είναι σε συνάρτηση με την εμπόλεμη συνθήκη, την κοινωνική συνθήκη, την συνθήκη των καταυλισμών. Οι πρόσφυγες έχουν συναισθηματική φόρτιση και μας λένε τις ιστορίες τους γιατί είμαστε οι μόνοι που μας βλέπουν συνέχεια στο πεδίο και θέλουν να μεταφέρουμε το πρόβλημά τους, να γίνουμε διαμεσολαβητές σε κάποιους ανώτερους».