Ένας καλοντυμένος νέος άνδρας στέκεται στην μέση μιας πλατείας στο κέντρο της Αθήνας και ξερνά χωρίς σταματημό.
Κανείς δεν σταματά… Κανείς δεν προσφέρει χείρα βοήθειας. Κανείς δεν ενδιαφέρεται…
Όλοι περνούν βιαστικά απο δίπλα του, τον σκουντούν κάποιοι φιλικά στην πλάτη και του ψιθυρίζουν: “Το ‘χω πάθει και΄ γω φίλε… Να προσεχείς!”.
Έχουμε δηλαδή όλοι μας αυτή την αίσθηση της απόλυτης αηδίας που μας ανακατεύει το στομάχι, ταυτόχρονα όμως μας πλημμυρίζει ο φόβος κι η απόγνωση για την αφασιακή αυτή ανημποριά που έχει σφραγίσει την ανούσια ύπαρξη μας.
Αυτό που συμβαίνει στην χώρα που ζούμε, αυτή τη στιγμή, είναι πραγματικά απίστευτο και άνευ προηγούμενου! Είναι το θέατρο του πάρα φύσιν παραλόγου! Μιλάνε όλοι για την ανάγκη συναίνεσης που με έναν μαγικό σχεδόν τρόπο θα επιλύσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, την στιγμή που είναι πασιφανές ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ιθαγενών στερούνται της ικανότητας να αντιληφθούν, πόσο μάλλον να αναλύσουν, την πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά, με τις εξελίξεις να μας ξεπερνάνε και να χάνουμε τη μπάλα.
Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η δυστοκία έκφρασης των όποιων σκέψεων ακόμα κι από εκείνους που υποτίθεται ότι έχουν τα πνευματικά εφόδια και τις δεξιότητες για να το κάνουν… αλλά τίποτα δεν κάνουν τελικά…
Τεράστιο είναι τελικά το κενό που απλώνεται μπροστά απ’ τα μάτια μου και με προβληματίζει τόσο που τα μηνίγγια μου κοντεύουν πολλές φορές να εκραγούν… και δεν μπορώ να το εμποδίσω!! Όλοι μιλούν επικαλούμενοι μονίμως τις αναμνήσεις τους, στοχεύοντας αποκλειστικά στα συναισθήματα και μάλιστα τα πλέον χαμηλής αξίας… τα ανούσια και εκείνα που λιγότερο θα παίζανε κάποιο ρόλο στις καταστάσεις στις οποίες έχουμε καταστεί άβουλοι θεατές του παραλόγου!
Όταν και όποτε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουν και να παρουσιάσουν θέσεις και απόψεις με αρχή, μέση και τέλος, μουγκρίζουν και αυτό που βγαίνει, δεν θυμίζει πουθενά επιχείρημα, αλλά προσομοιάζει το ρόγχο! Άραγε δεν είναι αυτό το πρώτο και το πιο σίγουρο σημάδι για τον εκμαυλισμό μιας κοινωνίας που καταρρέει και επειδή κάποιοι καταρρέουν εξ επιλογής μαζί της, θέλουν να συμπαρασύρουν και άλλους… άλλους που αρνούνται να συμπορευθούν;
Συναίσθημα, μουγκρητό και ρόγχος μαζί, σε υπερβολικές δόσεις και σε ανοιχτούς ρυθμούς και εντάσεις;
Δεν το είχαμε αφουγκραστεί το φαινόμενο αυτό να θεριεύει καιρό πριν την περίεργη οικονομική χρεοκοπία της χώρας που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που συνέβη;
Δεν στήνεται επίσης το ίδιο σκηνικό, μαζί με μπόλικη υποκρισία απο κάποιες χώρες της συμμάχου μας Δύσης;
Ο αριστεριστικός φασισμός, ως κοινωνική νοοτροπία, διαχέεται παντού. Μια αγέλη νεόκοπων ζόμπι που διψά για αίμα, μέλι και εξουσία…
Ένα απάνθρωπο κίνημα που βγήκε σπο τον τάφο, απειλώντας να μετατρέψει εσένα τον ίδιο στο τέρας που πάλι εσυ επέτρεψες να γεννηθεί έστω και με παρθενογένεση… Παρθενογένεση, γιατί η όποια φυσιολογική γέννα απαιτεί συναισθήματα που εδω απουσιάζουν παντελώς.
Και όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβάνεσαι με τρόμο πως δεν φτάνουν οι κλειστές πόρτες, τα κλειστά παράθυρα και τα κλειστά Κολχοζ για να σε προστατέψουν από την φρικτή αυτή αρρώστια, που σε κυκλώνει και που απειλεί την ύπαρξη σου -είναι όμως πια αργά! Χρειάζεται μεγάλη κατάθεση ψυχής και τεράστια αποθέματα κοινωνικής γνώσης και ενσυναίσθησης, για να μπορέσεις, τουλάχιστον να αντισταθείς σε εκείνη την άθλια ύπαρξη στην οποία κινδυνεύεις να μετεξελιχθείς!
Την ένδεια της Ελληνικής κοινωνίας την αναγνωρίζεις και την νιώθεις παντού. Από τις αποφάσεις που περιμένουμε να πάρουν οι άλλοι για εμάς χωρίς όμως εμάς, σχετικά με το χρέος, τα μέτρα φτωχοποίησης, το λαθρομεταναστευτικό, μέχρι την εξωτερική πολιτική που λόγω πολιτικής και διπλωματικής ανεπάρκειας.θετει σε κίνδυνο ακόμα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας! Ζούμε σε πλήρη αφασία, έχοντας πετάξει στα σκουπίδια τους ίδιους μας τους εαυτούς!
Η Ελλάδα που μόλις πριν ελάχιστα χρόνια κόμπαζε για τα υψηλότερα επίπεδα ζωής στα Βαλκάνια, είναι μια χώρα προδομένη απο μέσα, κυριολεκτικά παραδομένη στη μοίρα της, μια χώρα ηττημένη, μια χώρα που θυμίζει όλο και περισσότερο χώρα τριτοκοσμική, που παλεύει… να αναπτυχθεί υποτυπωδώς! Γυρίσαμε σε μερικά χρόνια, πενήντα πίσω!
Βλέπεις λοιπόν μια κοινωνία που ασθμαίνοντας κυλιέται μες στο βούρκο, αλλά δεν βλέπεις πουθενά καμία ρωγμή για να ξεχυθεί από μέσα της κάποιο έστω αδύναμο φως ελπίδας… Τελειώσανε οι αυταπάτες. Ξοδεύτηκαν όλες οι αντιστάσεις και οι αντοχές. Απέτυχαν όλες οι αναθέσεις ελπίδας. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, θα περίμενε κανείς να δει την εντυπωσιακή πτώση του οποιουδήποτε ανάλογου καθεστώτος… Μόνο που εδω οι αριστεροφανείς “συνταγματάρχες” έχουν γαντζωθεί, χώνοντας τα νύχια τους βαθιά, αρνούμενοι ν’ αποχωριστούν τις καρέκλες που καπάρωσαν!
Και όχι φυσικά γιατί είναι ισχυρό στους Έλληνες το δημοκρατικό συναίσθημα -κάποτε ίσως ήταν…
Δεν το βλέπω γιατί τα αριστερίστικα και τα αναρχοαυτόνομα κόμματα στην Ελλάδα είναι εμφανώς κόμματα κρετίνων και ηλιθίων που δεν μπορούν ούτε καν άλλοι κρετίνοι και ηλίθιοι χειροκροτητές και παρατρεχάμενοι να τα αποχωριστούν.
Στην Ελλάδα διαφαίνεται δυστυχώς ένα κίνδυνος ακόμα μεγαλύτερος από την ύπαρξη των φελλών και την συνέχιση της παραμονής τους στο πηδάλιο της χώρας! Διαφαίνεται ο κίνδυνος του απόλυτου κενού! Του κενού που καταπίνει ότι υπάρχει γύρω του -της μαύρης τρύπας μέσα στην οποία τίποτα δεν ζει και που αποσυνθέτει κάθε ζωντανό και υγιή συνδετικό ιστό που κρατά τους ανθρώπους και τη χώρα ενωμένους.
Δεν μπορεί να ξέρει κανείς με βεβαιότητα! Θα μπορούσε όμως να υποθέσει πως οι Έλληνες λίγες φορές στο παρελθόν είχαν βρεθεί σε παρόμοια θέση -σε θέση που ο οποίος γυρισμός φαντάζει όνειρο απατηλό!
Θα είναι η κρυμμένη πίσω από τα χαράτσια αξιοπρέπεια; Θα είναι η υπέρτατη ανάγκη επιβίωσης; Θα είναι αυτό το καταραμένο “δεν πάει άλλο”, που θα φουντώσει από το τίποτα ξαφνικά και θα σκεπάσει τα πάντα; Η δεν θα είναι τελικά τίποτα απολύτως;
Ο τόπος μας είναι ευλογημένος. Τόλμη και ιδρώτα χρειάζεται το χώμα αυτό και θα ξανακαρπίσει. Σαν το τσουνάμι είναι οι καιροί που ζούμε. Έχει βγει η προειδοποίηση πως θα έρθει, κανείς όμως δεν ξέρει ποιον θα πνίξει, πότε και που!
Θα είχε πολύ γέλιο αν οι Έλληνες σήμερα ήταν χαλαροί και αγέρωχοι. Να μην φοβούνται τον ίσκιο τους. Να αρνιόνταν να πληρώσουν τους φόρους τους. Να μην αφήνανε πολιτικό παραμυθά ένθεν χωρίς να τον φτύσουν κατάμουτρα.
Να έκλειναν τους δρόμους, το Σύνταγμα και το αεροδρόμιο κάθε φορά που ανακοινώνουν οι τύποι της κυβέρνησης με το σαρδόνιο χαμόγελο τους, νέους φόρους και χαράτσια…
Να γιαούρτωναν τους πρώην μπαχαλακηδες, τώρα κοινοβουλευτικούς, που απειλούν την ίδια τη ζωή μας, ξεχαρβαλώνοντας τα πάντα στο διάβα τους.
Όμως, οι Έλληνες δεν είναι ούτε χαλαροί ούτε αγέρωχοι πια! Οι Έλληνες είναι συμβιβασμένοι με την αθλιότητα που τους σέρβιραν και ήδη συνήθισαν! Το πιο ανησυχητικό είναι όμως, το “Σύνδρομο της Στοκχόλμη” -κάποιοι αγάπησαν τους βασανιστές τους και τους κρατάνε ακόμα στα σαλόνια με τους ίδιους να τους παρατηρούν σπ’ τα αλώνια του εξευτελισμού!
Leave a Comment