Ντόπιοι «επαναστάτες» απέναντι στον Μέτερνιχ της Ευρωζώνης

Στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 22 Μαΐου, η ερασιτεχνική διαπραγματευτική ομάδα της ελληνικής κυβέρνησης ήλθε σε μετωπική σύγκρουση με τον σύγχρονο Μέτερνιχ της οικονομικής διπλωματίας, που αριστοτεχνικά μεθόδευσε την προσγείωση από τα ουράνια των υπερβολικών προσδοκιών στη σκληρή πραγματικότητα της Ευρώπης των γερμανικών κανόνων.

Όπως φάνηκε από τα πρακτικά της συνεδρίασης του Eurogroup, που για πρώτη φορά έρχονται στο φως, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος βρέθηκε αληθινά προ εκπλήξεως, όταν η συζήτηση οδηγήθηκε εκεί ακριβώς που ήθελε εξαρχής ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και όχι στο σημείο που περίμενε, σχεδόν με μεταφυσικού χαρακτήρα πίστη, η ελληνική πλευρά:

Στη «λύση» που μεταθέτει άλλη μια φορά στο όχι κοντινό μέλλον τις αποφάσεις για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ενώ η Ελλάδα υποχρεώνεται να συνομολογήσει άλλο ένα μνημόνιο με το ΔΝΤ χωρίς χρηματοδότηση και – το σπουδαιότερο – χωρίς μια θετική έκθεση βιωσιμότητας του χρέους, που θα αποτελούσε «διαβατήριο» για την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και στις αγορές.

Το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε η κυβέρνηση των… ονειροπόλων της αριστεράς συμπυκνώνεται άριστα στις σύντομες τοποθετήσεις του κ. Τσακαλώτου, όπως καταγράφονται στα πρακτικά της συνεδρίασης. Από τη μια, δηλώνει απερίφραστα ότι η λύση που συζητείται είναι η χειρότερη δυνατή για την Ελλάδα, η οποία θα κληθεί να σηκώσει όλα τα βάρη της λιτότητας με επιτήρηση του ΔΝΤ, χωρίς τα οφέλη από αυτή τη συμφωνία (λύση για το χρέος, έξοδος στις αγορές).

Από την άλλη, αφού έχει διαβουλευθεί με τον πρωθυπουργό, ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι αρνείται την προτεινόμενη «λύση», γιατί αν την προσυπογράψει θα προκληθεί πολιτική κρίση στην Αθήνα. Αφήνει όμως ανοικτό το ενδεχόμενο να την αποδεχθεί στο επόμενο Eurogroup, προφανώς αφού θα έχει γίνει ο κατάλληλος επικοινωνιακός και πολιτικός χειρισμός για να «καταπιούν» και αυτή την αποτυχία οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που περίμεναν να δουν τον πρωθυπουργό με γραβάτα!

Πρόκειται για μια κατάληξη του… έπους που άρχισε τον Ιανουάριο του 2015, η οποία προκαλεί θλίψη σε κάθε Έλληνα πολίτη. Μια κυβέρνηση που χάραξε στρατηγική επιβίωσης στο ναρκοπέδιο της ευρωζώνης βασισμένη στις αυταπάτες «επαναστατών» των φοιτητικών αμφιθεάτρων, οδήγησε τη χώρα στην πιο σκληρή λιτότητα της μνημονιακής περιόδου, χωρίς να καταφέρει να εξασφαλίσει το στοιχειώδες «αντάλλαγμα» από τους Ευρωπαίους δανειστές: Μια πειστική λύση για το χρέος, ώστε να επανέλθει η οικονομία στην κανονικότητα και να υπάρχει η ελπίδα βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου πριν από το… 2080.

Η κυβέρνηση παρέδωσε τα πάντα, πείθοντας ταυτόχρονα τους δανειστές ότι μπορεί να ελέγξει κάθε αντίδραση. Σχεδόν οδήγησε τους δανειστές να της προσφέρουν τη χειρότερη δυνατή λύση, πεπεισμένοι ότι ακόμη και αυτή μπορεί να γίνει δεκτή από την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς και να επιβληθεί χωρίς κραδασμούς στην ελληνική κοινωνία. Το μόνο που ζήτησε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ήταν να του δοθεί λίγος χρόνος για να προλάβει η0 όπου η «χειρότερη δυνατή λύση» θα βαφτιστεί, με οργουελιανή προπαγάνδα, ως σωτηρία της χώρας.

Στους αξιοθρήνητους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης αντιπαρατέθηκε, δυστυχώς, η αδίστακτη διπλωματία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος, ακολουθώντας κατά πόδας τα βήματα του Μέτερνιχ, δεν δίστασε να κινηθεί έως τα όρια της απάτης για να επιτύχει το στρατηγικό του στόχο. Την εμπέδωση των γερμανικών κανόνων στην ευρωζώνη, οι οποίοι καταλήγουν σε ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: να λαμβάνει η Γερμανία όλα τα οφέλη από τη συμμετοχή σε μια νομισματική ένωση, με το ελάχιστο δυνατό κόστος.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών αποδεικνύεται ότι ωμά ψευδόταν όταν τόνιζε κατ’ επανάληψη πως δεν μπορεί να εγκριθεί δόση για την Ελλάδα, χωρίς τη χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Όταν αυτός ο εκβιασμός λειτούργησε και η Αθήνα δέχθηκε όλους τους όρους και τα μέτρα που αξίωνε το Ταμείο,  ο κ. Σόιμπλε διαπίστωσε αίφνης ότι μπορεί θαυμάσια να εκταμιευθεί η δόση, ακόμη και αν το Ταμείο δεν κρίνει ως βιώσιμο το ελληνικό χρέος και δεν συμμετέχει χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα, παρά μόνο ίσως στα τέλη του 2018, αν και όταν θα έχουν εφαρμοσθεί από τους Ευρωπαίους τα μέτρα για το χρέος.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο κ. Σόιμπλε εξαπατά μια ελληνική κυβέρνηση. Όλοι θυμόμαστε την υπόσχεση του 2012 για ελάφρυνση του χρέους, όταν η Ελλάδα θα εμφάνιζε πρωτογενές πλεόνασμα. Το πλεόνασμα επιτεύχθηκε το 2013 από την κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά η υπόσχεση για το χρέος αποδείχθηκε κενό γράμμα.

Το μεγάλο κόλπο της 22ας Μαΐου από τον κ. Σόιμπλε, η αδίστακτη μετακίνηση των γκολπόστ για να δέχονται γκολ όλοι οι άλλοι και να σκοράρει μόνο η Γερμανία,  συμπυκνώνει όσα έχουν θολώσει την εικόνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης στα μάτια εκατομμυρίων πολιτών και έχουν δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στους ακραίους λαϊκιστές και εθνικιστές, οι οποίοι πουλάνε ελεύθερα την φαντασίωση ενός καλύτερου κόσμου χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ελλάδα, δυστυχώς, υπό την ηγεσία μιας κυβέρνησης που αποδεικνύεται τραγικά ανεπαρκής, γίνεται άλλη μια φορά πειραματόζωο για την επιβολή των κανόνων Σόιμπλε. Είναι πολύ δύσκολο να φαντασθεί κανείς τι θα μπορούσε να γίνει για να σωθεί η παρτίδα ως τις 15 Ιουνίου, όταν τον Ιούλιο η χώρα απειλείται με χρεοκοπία, εάν δεν συναινέσει σε όποια «λύση» προτείνεται, προκειμένου να εκταμιευθεί η επόμενη δόση.

Ίσως ένα σοβαρό κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε  μετά τις γερμανικές εκλογές  να διαπραγματευθεί μια βιώσιμη λύση για το χρέος. Έχοντας όμως επιτύχει προηγουμένως εθνική συνεννόηση για την αντιμετώπιση του σοβαρότερου εθνικού προβλήματος. Με μια υπεύθυνη αντιπολίτευση που θα συνεργάζεται και δεν θα περιορίζεται στο να εκτοξεύει συνεχώς “πέτρες”, προσπαθώντας να πλήξει την κυβέρνηση με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος.