Ο εγκέφαλος των μπαμπάδων και η εν γένει συμπεριφορά τους εμφανίζουν μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στις κόρες τους από ό,τι στους γιούς τους, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη για πρώτη φορά δείχνει ότι πολλοί πατεράδες δεν έχουν τις ίδιες αντιδράσεις στις ανάγκες των κοριτσιών και των αγοριών τους, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων Έμορι της Ατλάντα και της Αριζόνα, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια προληπτικής ιατρικής Τζένιφερ Μασκάρο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό συμπεριφορικής νευροεπιστήμης «Behavioral Neuroscience», μελέτησαν 52 μπαμπάδες 30 μικρών κοριτσιών και 22 αγοριών, σε πραγματικές συνθήκες αλληλεπίδρασης με τα παιδιά τους.

Οι μπαμπάδες δέχθηκαν να φορέσουν στη ζώνη τους μια μικρή υπολογιστική συσκευή που κατέγραφε τις αντιδράσεις τους επί δύο μέρες. Επίσης οι εγκέφαλοι των μπαμπάδων μελετήθηκαν με λειτουργική μαγνητική τομογραφία, καθώς κοιτούσαν φωτογραφίες των παιδιών τους με διάφορες εκφράσεις.

Διαπιστώθηκε ότι ο πατέρας που έχει κόρη, δείχνει μεγαλύτερη προσοχή και ευαισθησία σε αυτήν, από ό,τι ο πατέρας που έχει γιό, αφιερώνοντας 60% περισσότερο χρόνο προσοχής στο κορίτσι. Ο πρώτος είναι πιο ανοιχτός και δεκτικός στα συναισθήματα του κοριτσιού από ό,τι ο δεύτερος απέναντι στα συναισθήματα του αγοριού.

Αυτό καταγράφεται τόσο στην καθημερινή συμπεριφορά του μπαμπά (που π.χ. τείνει να τραγουδά συχνότερα στην κόρη του παρά στο γιό του ή μιλάει σε αυτήν πιο ανοιχτά για τα συναισθήματά του), όσο και στα κυκλώματα του εγκεφάλου του, τα οποία ενεργοποιούνται πιο έντονα, όταν βλέπει το χαρούμενο πρόσωπο της κόρης του από ό,τι το χαρούμενο πρόσωπο του γιου του.

Από την άλλη, ο εγκέφαλος του μπαμπά αντιδρά πιο έντονα απέναντι στο γιό από ό,τι στην κόρη, όταν οι εκφράσεις των δύο παιδιών είναι ουδέτερες. Όταν η κόρη και ο γιος έχουν λυπημένες εκφράσεις, ο εγκέφαλος του μπαμπά αντιδρά το ίδιο. «Αν το παιδί φωνάξει ‘μπαμπά’, ο μπαμπάς του κοριτσιού ανταποκρίνεται περισσότερο από ό,τι ο μπαμπάς του αγοριού», δήλωσε η Μασκάρο.

Επεσήμανε επίσης ότι αν ένας πατέρας δεν νοιάζεται εξίσου για τις συναισθηματικές ανάγκες ενός αγοριού, τότε αυτό μπορεί να μην αποκτήσει την ίδια ικανότητα ενσυναίσθησης με ένα κορίτσι.

Ακόμη διαπιστώθηκε ότι το φύλο του παιδιού επηρεάζει υποσυνείδητα τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει ένας μπαμπάς, καθώς χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα με το κορίτσι (π.χ. με περισσότερες λέξεις και εκφράσεις σχετικές με το σώμα) και άλλη με το αγόρι (με πιο πολλές λέξεις που παραπέμπουν στην ανταγωνιστικότητα). Επίσης διαφορετικού είδους παιγνίδια θα παίξει ο μπαμπάς με το αγόρι (πιο «σκληρά») από ό,τι με το κορίτσι (πιο «μαλακά»).

Οι ερευνητές δεν γνωρίζουν κατά πόσο οι διαφορετικές αντιδράσεις των πατεράδων ανάλογα με το φύλο του παιδιού τους είναι γενετικά και εξελικτικά «καλωδιωμένες» στον εγκέφαλό τους ή είναι απλώς επίκτητες μέσω κοινωνικών επιδράσεων. Η μελέτη εστίασε στους μπαμπάδες, επειδή γενικά ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών έχει μελετηθεί λιγότερο σε σχέση με τις μητέρες.