Η ανάπτυξη ακόμα έρχεται

Είναι πολλοί αυτοί που βλέπουν, επισημαίνουν και περιγράφουν την καταστροφική λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι φόροι ανεβαίνουν, οι εισφορές αυξάνονται, οι επιχειρήσεις  συμπιέζονται, πολλές μεταναστεύουν και πολλές κατεβάζουν ρολά. Οι ικανοί άνθρωποι συνεχίζουν να ξενιτεύονται και το κράτος επιχειρεί να δημιουργήσει “νέες κατάλληλες δομές” και παροχές για την “ανακούφιση των αδυνάτων” δηλαδή θέσεις εργασίας για τον νέο κομματικό στρατό…που κατέλαβε τα θερινά ανάκτορα (δηλαδή την εξουσία)…

Τα πάντα γύρω καταρρέουν και πολλοί πια το βλέπουν… Όμως ελάχιστοι βλέπουν και περιγράφουν την τεράστια χρησιμότητα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η άποψη αυτή εμπεριέχει κάτι από την γνωστή θέση ότι “ουδέν κακόν αμιγές καλού” όμως είναι και κάτι παραπάνω καθώς γίνονται όλο και πιο φανερές οι απόλυτες δυσλειτουργίες του κάθε κρατισμού και κολεκτιβισμού.

Κατωτέρω επιχειρείται μια κατ’ αρχήν προσέγγιση αυτών των “συνεισφορών” του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη μεγάλη συνεισφορά της παρούσας κυβέρνησης είναι η κατάρρευση διάφορων αριστερών μύθων. Ένας βασικός μύθος της κάθε αριστεράς και γενικώς των κολεκτιβιστών είναι ότι οι αγορές και η ανάπτυξη μπορούν να επιβληθούν, να διαταχθούν ή να υπαγορευθούν.

Όσοι δεν έχουν βραχεία μνήμη θα θυμούνται την πρωθυπουργική δήλωση:
-“Θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν…”

Θα θυμούνται ακόμη ότι η ανάπτυξη  θα έρθει με την ανάσταση του Πάσχα (του 2016) ή ότι η ανάπτυξη θα έρθει ως εκ της εκτίναξης του συμπιεσμένου ελατηρίου.

Οι δηλώσεις αυτές εμπεριέχουν τις κολεκτιβίστικες ιδεοληψίες περί ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων αφ’ εαυτών. Πάντα οι κολεκτιβιστές και οι κρατιστές υποτιμούν την ανάγκη της ύπαρξης ικανών και δημιουργικών ανθρώπων που κάνουν τις εταιρίες και τις μηχανές να δουλεύουν και να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα. Τους ανθρώπους αυτούς τους ονομάζουν “αιμοδιψείς” καπιταλιστές. Τους θεωρούν ως αυτούς που θα διατάξουν για να παράγουν και αυτοί θα ανταποκριθούν θέλοντας και μη για το ” κοινό καλό” της κοινωνίας και φυσικά και πρωτίστως της δικής τους (κρατικίστικης) εξουσίας.

Επεχείρησαν να το κάνουν σε διάφορες εκδοχές όταν βρέθηκαν στην εξουσία. Μπορεί κανείς να ανατρέξει στα παραδείγματα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής ένωσης και της ανατολικής Ευρώπης του “υπαρκτού Σοσιαλισμού”, της σκληρής Αλβανίας του Χότζα αλλά και της Κίνας και της Βόρειας Κορέας.

Νόμισαν οι ανόητοι ότι δημιουργώντας μια γραφειοκρατία “ελεγκτών” και “καθοδηγητών” θα αναπτύξουν την παραγωγή και θα μοιράσουν “δίκαια” τα αγαθά (που θα παράγονται δια της δικής τους καθοδήγησης). Κατέληξαν στο να παράγουν ανθρώπους που “εργαζόταν όσο λιγότερο μπορούσαν και άρπαζαν ότι περισσότερο ήταν δυνατόν να αρπάξουν”. Ήταν ο Σοσιαλιστικός άνθρωπος… του υψηλού διεθνιστικού ήθους…

Και θα πει κάποιος ότι αυτά δεν έχουν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος εξελέγη “δημοκρατικά” και επιχειρεί τις σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις εντός του κοινοβουλίου…Αν όμως παρατηρήσει κανένας λίγο πιο προσεκτικά θα δει ότι όλοι αυτοί οι light κολεκτιβιστές στην ουσία έχουν τις ίδιες ιδέες. Θεωρούν ότι η ανάπτυξη θα έρθει “χτυπώντας αυτοί το νταούλι…”, δια της τράπεζας επενδύσεων που θα ιδρύσουν και θα διευθύνουν κατάλληλα… δια των συνεταιρισμών όπου δεν θα είναι κάποιος αφεντικό… που άλλωστε τα λένε και ανοικτά… “Κοινωνικές”  δομές για την ανάπτυξη στις οποίες θα διορισθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι του νέου κομματικού στρατού…

Εξακολουθούν οι άνθρωποι να πιστεύουν στον μύθο ότι θα διατάξουν, θα καθοδηγήσουν και θα επιβάλλουν την ανάπτυξη…

Αυτό που δεν κατάλαβαν και οι τωρινοί αλλά και οι τοτινοί κολεκτιβιστές είναι ότι κανένας δημιουργικός και ικανός άνθρωπος δεν θα ρισκάρει τα χρήματά του, τον χρόνο του και τις προσπάθειές του για να προσφέρει σ’ αυτούς την ζητούμενη “ανάπτυξή τους”… Για το μόνο λόγο που οι άνθρωποι ρισκάρουν χρήματα, ανταλλακτικές αξίες, χρόνο και προσπάθειες είναι για να βελτιώσουν τους όρους και τα δεδομένα της ζωής τους ή για να αυξήσουν τον πλούτο τους (αν ήδη υφίσταται)…

Κανένας δημιουργικός και ικανός άνθρωπος αλλά και καμιά εταιρεία που μπορεί να παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα ή ανταγωνιστικές υπηρεσίες δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες κολεκτιβίστικης (έστω και light) “καθοδήγησης”, εντολών, διαταγών και υποδείξεων. Όταν υπάρχουν αυτά οι επιχειρήσεις αλλά και οι άνθρωποι που μπορούν να τις δημιουργήσουν φεύγουν…Και αυτό γίνεται σήμερα στην πατρίδα μας…

Ικανοί και δημιουργικοί άνθρωποι αλλά και ικανές και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις φεύγουν για εκεί που μπορούν να παράγουν ανταγωνιστικά και να έχουν κέρδη… Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αναγκάσει η όποια κομματική νομενκλατούρα και η όποια γραφειοκρατία αυτούς τους ανθρώπους να παράγουν… Γιατί άλλωστε να το κάνουν; Για να τα πάρουν οι διάφοροι ινστρούκτορες, γραφειοκράτες κρατιστές ή κολεκτιβιστές;… Φυσικά και όχι.

Και εδώ είναι η κατάρρευση του μεγάλου μύθου της κάθε είδους αριστεράς ότι μπορούν να διατάξουν και να καθοδηγήσουν τις αγορές και τους ανθρώπους… Γιατί οι αγορές και οι δημιουργικοί και ικανοί άνθρωποι δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε συνθήκες καθοδήγησης και καταναγκασμού… Για να λειτουργήσουν θέλουν ελευθερία και σεβασμό στα κέρδη που επιτυγχάνουν…

Ο δεύτερος μύθος που καταρρέει είναι ότι η αριστερά ενδιαφέρεται για τους αδυνάτους, τα φτωχά στρώματα, τους αναξιοπαθούντες. Φυσικά και δεν δίνει δεκάρα γι’ αυτούς και πως άλλωστε να δώσει αφού δεν μπορεί να τα “πάρει”-“αρπάξει” από τους πραγματικά εργαζόμενους.

Οι ενδείξεις για την απόλυτη αδιαφορία των κρατιστών-κολεκτιβιστών της κυβέρνησης φαίνεται από πολλά αλλά κυρίως από την αδιαφορία μπροστά στην καταστροφή επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας. Οι θέσεις εργασίας που χάνονται οι επιχειρήσεις που μεταναστεύουν, οι άνθρωποι που παίρνουν των ομματιών τους “δέχονται” ψήγματα συμπόνιας και συμπαράστασης. Τους προσφέρονται ακόμη προγράμματα κατά της φτώχειας των 300 ή των 500 €. Όμως δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για την συνέχιση της λειτουργίας των επιχειρήσεων ή την δημιουργία νέων. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε σεβασμό στην εργασία και τα κέρδη όσων επιχειρούν και εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο… δηλαδή το κράτος επιτίθεται με δριμύτητα εναντίον υπαρκτών αλλά και ανύπαρκτων κερδών για να αποσπάσει ότι μπορεί και να το δώσει στην κάθε είδους γραφειοκρατική νομενκλατούρα χωρίς να σέβεται την εργασία του κάθε πραγματικά εργαζόμενου…

Ένα μεγάλο μέρος της λείας φυσικά δίνεται στην πολιτική ηγεσία, δηλαδή στις δικές τους τσέπες δια μέσου προνομίων και προσόδων που “δημοκρατικά” και κυρίως νομότυπα θεσμοθετούν για τον εαυτό τους. Εντός αυτού εντάξτε και τα υψηλά εφάπαξ που εξακολουθούν να δίνονται. Όπως αυτό των 258.000 € που “πήρε” ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΣΦΑ, που με κατάλληλες (αλλά νόμιμες ενέργειες) και σε διάστημα μηνών ανέρχεται κατακόρυφα στην ιεραρχία της ΔΗΜΟΣΙΑΣ εταιρείας. Αυτής για την οποία έγιναν “αγώνες” να μην περάσει στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

Διαπιστώνει πλέον ο κάθε πολίτης ότι οι άνθρωποι αυτοί θέλουν αυτό που κάθε κρατιστής και κολεκτιβιστής θέλει. Δηλαδή προνόμια, προσόδους (χρήματα, πολλά χρήματα), και τιμές χωρίς να ρισκάρουν τίποτα… να είναι “εξασφαλισμένοι” εις υγείαν των κορόϊδων.

Οι πραγματικά εργαζόμενοι τα βλέπουν πια αυτά καθαρά. Και  παλαιότερα τα έβλεπαν αλλά για διάφορους λόγους δεν αντέδρασαν…. ΑΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟΥΣ….