Οι Έλληνες στο μονοπάτι μιας συστηματοποιημένης κατάθλιψης

“Κατάθλιψη είναι η ανικανότητα σύλληψης κάποιας οποιασδήποτε προοπτικής μέλλοντος…”

Καταφέραμε μόνοι μας να είμαστε καταθλιπτικοί, αφού το περιβάλλον που εμείς οι ίδιοι μέσω των επιλογών μας δημιουργήσαμε, παίρνει το σχήμα του ψυχισμού μας… Μάλλον, δεν έχουμε αντιληφθεί πως η συνεχιζόμενη μεμψιμοιρία δεν αδειάζει το αύριο από τις λύπες του, αλλά αδειάζει το σήμερα από την όποια δύναμή του, στερώντας από εμάς τα ψυχικά καύσιμα για ν’ αντιδράσουμε κατάλληλα.

Το ότι η κοινωνία βρίσκεται σε βαθιά κατάθλιψη δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, ούτε καν οι ίδιοι οι κυβερνητικοί “στρέσορες” και εργολάβοι αυτής της τραγικής συγκυρίας που έχει καταρρακώσει τη χώρα, τον κοινωνικό ιστό, και γενικά την ψυχολογία των πολιτών, που πλέον δεν έχουν προσδοκίες, σχέδια και στοχεύσεις για ένα μέλλον, που ούτως ή άλλως φαντάζει σκοτεινό!

Και βέβαια υπάρχει, για αυτούς που μπορούν, η λύση της φυγής στο εξωτερικό, αλλά είναι η κατάλληλη κίνηση, άραγε, για ανθρώπους με κατάθλιψη να εγκαταλείψουν τα “γνώριμα” και να ξεκινήσουν ουσιαστικά από το μηδέν, κάπου που νιώθουν ξένοι, έστω και αν το μεροκάματο είναι κατά πολύ πιο αξιοπρεπές και οι συνθήκες πολύ πιο ανθρώπινες;

Το αίσθημα όμως της αυτοσυντήρησης μοιάζει με συντριβάνι που παιχνιδίζει στον ήλιο και ξαναβυθίζεται στη μεγάλη υπόγεια δεξαμενή του υποσυνείδητου από όπου πηγάζει, για να καθοδηγεί αόρατα τα επόμενα βήματα… Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί η πανεθνική κατάθλιψη να μην είχε να προσθέσει κάτι σε ό,τι έχει ήδη περιγραφεί ως “Νόσος των Ελλήνων”, τα τελευταία ειδικά τρία χρόνια, όμως η πίεση για επιβίωση έχει όχι μόνον αλλοιώσει, αλλά έχει μάλλον μεταλλάξει τα ψυχικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων δίπλα και γύρω μας, αυτών δηλαδή των ανθρώπων που μερικά χρόνια πριν ήταν “άρχοντες”, με οικογένεια, σπίτι, και τις ανέσεις που τους προσέφεραν οι κεκτημένες δεξιότητες, οι ακαδημαϊκές τους περγαμηνές και η εργασιακή τους “αριστεία”.

Η αγωνία των ταλαιπωρημένων πολιτών και το αίσθημα της μη ύπαρξης “ορατής λύσης” στα προβλήματα προκάλεσε αποσυντονισμό της  καθημερινής ρουτίνας που δεν υπάρχει πια και θα χρειαστεί άπλετος χρόνος, για να ξαναδημιουργηθεί, έστω και υποτυπωδώς… με την κυβέρνηση να είναι εντελώς ανέκφραστη και περιφρονητική, απέναντι στον ασθενή-πολίτη, και, όπως ένας καθρέφτης, να του παρουσιάζει τίποτε άλλο πέρα από αυτό που θέλει να του δείχνει στο πρόσωπό του, ώστε να διατηρεί την επιβληθείσα καταστολή της σκέψης του, σε μια προσπάθεια να του δείξει πως δεν θα πρέπει να παλεύει, για να εξαφανίσει τα σύνδρομά του, αλλά να συντονιστεί με αυτά που κατευθύνουν την επαφή του με τον κόσμο που εκείνοι θέλουν να τον κάνουν μέρος του.

Γνωρίζουν οι κυβερνώντες πως η ικανότητα των πολιτών, να βρίσκονται στο “παρόν”, είναι θεμελιώδης παράμετρος για τη διανοητική ισορροπία και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν να φθάσουν σε αυτήν την επίγνωση.

Το δημοψήφισμα δεν άφησε ανεπηρέαστες διαπροσωπικές σχέσεις ετών, εγκαθιδρύοντας έναν σιωπηρό νέο εθνικό διχασμό, που είναι σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία του σκοπού του όποιου κακόβουλου κυβερνήτη.

Οι λαοί, όμως, αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία, την απεξάρτηση από κάθε είδους καπηλευτές του μόχθου τους, αγωνίζονται για το δικαίωμα της ύπαρξής τους, τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία! Αντ’ αυτού, στην Ελλάδα υπάρχουν οι “μεν” και οι “δε”, οι “αφισοκολλητές” πιστοί και οι άλλοι, οι αποκαλούμενοι από τους πρώτους… “γερμανοτσολιάδες” και… “φιλελέδες”, που αναλίσκονται σε έναν σκληρό διαδικτυακό πόλεμο μιας άτυπης παράπλευρης διαπραγμάτευσης… για από τα παρελθόν χρωστούμενα.

Το γεγονός όμως είναι ένα: οδεύοντας προς την ταφόπλακα του επόμενου κρυφού μνημονίου, πριν την περίφημη “έξοδο”… από τα μνημόνια και τις επιτροπείες, η κοινωνία μουδιασμένη, σε ελεγχόμενο από το “καθεστώς” πανικό, βρισκόμενη υπό επίσης ελεγχόμενη ψυχολογική ασφυξία, με το θυμικό των καταθλιπτικών πολιτών  να παράγει “πόνο” και άκρατη “οργή”, που συνοδεύεται συχνά από “κακία” για τους γύρω τους… τα λόγια έχουν πια στερέψει ή έστω χάσει τη σημασία τους, οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται στοχευμένα, μαζί με τις επιχειρήσεις που είτε βάζουν λουκέτο, είτε αποδημούν στα ξένα, η Ελλάδα μετεξελίσσεται σε… “νεκρή φύση” ενός ψυχεδελικού πίνακα ζωγραφικής, που δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί, παρόλο που, πριν τους “νυν”, κάποιοι βιάστηκαν να αναθεματίσουν τους “πρώην”, για την τότε κατάσταση που επικρατούσε και η οποία “δαιμονοποιήθηκε” άτσαλα, με τις γνωστές… πάλλουσες “πλατείες” και τους Λαζόπουλους απ’ τις “υπόγες” και τα “τσαντίρια”, να καθοδηγούν τις τότε εξελίξεις, με τα γνωστά συνεπακόλουθα… Οι σημερινοί αναρχοαυτόνομοι κυβερνητικοί  “παρτάκηδες”… και “Γλείφτες του Μελιού”, από την ασφαλή θέση της αντιπολίτευσης τότε, αλυχτούσαν… παράφωνα για ανθρώπινα ερείπια και εθνικές μειοδοσίας, σκορπώντας στον τότε αλλοπρόσαλλο πολιτικό ορίζοντα ποτάμια με κροκοδείλια δάκρυα, υπερτροφικά λόγια εξαπάτησης και εμπαιγμού, για μικροσυνταξιούχους και μικροεπιχειρηματίες που όντως περνούσαν δύσκολα, για γέροντες που δήθεν λιμοκτονούσαν, για νέους  που ξενιτεύονταν προς κάποιο καλύτερο μέλλον με προοπτικές, για νέα ζευγάρια που δεν αποφάσιζαν να γεννήσουν παιδιά, λόγω της περιρρέουσας ανασφάλειας.

Και τώρα που μας καβάλησαν; Πώς περιγράφουν τις ουρές στα συσσίτια της εκκλησίας και των δήμων, τις “υπαίθριες κουζίνες” εθελοντών, την εισβολή εκατοντάδων επικίνδυνων λαθρο-τζιχαντιστών που καλοπερνούν στις πλάτες των Ελλήνων, περιμένοντας την κατάλληλη συγκυρία να ανατιναχθούν ανάμεσά τους… τα μερικά ευρώ βοήθημα σε συνταξιούχους… έναντι της σύνταξης που δικαιούνται, την κοινωνική και οικονομική κατάρρευση ανθρώπων που νιώθουν αβοήθητοι, εξαπατημένοι και ταπεινωμένοι;

Τι κάνουν οι “κυβερνήτες” μας; Ψελλίζουν διάφορες ουτοπικές “εκδοχές” και “σχέδια” στο πόδι ή γραμμένα πάνω σε χαρτοπετσέτα, που επιδιώκουν να περιορίσουν την “ένταση” στην κοινωνία και τις όποιες εντυπώσεις με σκοπό έναν και μοναδικό: να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τη θαλπωρή της καρέκλας και τα οφέλη της καταδυνάστευσης της χώρας. Ό,τι όμως και να δηλώσουν… ό,τι και να πράξουν, το γεγονός πως βρισκόμαστε σε κατήφορο χωρίς φρένα, δεν παύει να σκιαγραφεί την απόλυτη πραγματικότητα, που οι πολίτες βιώνουν καθημερινά σε όλα τα επίπεδα.

Η δημαγωγία και τα ψέματα σε όλο τους το μεγαλείο υπερθεμάτισαν στη φαντασία ενός ευκολόπιστου λαού, χωρίς το χάρισμα της αυτοκριτικής, για επιπολαιότητες και λάθη, που αναζητά με απελπισία κάποιον άλλο για να τα φορτώσει.

Βολικό ήταν τότε… δεν λέω, αλλά μάλλον τώρα, όπως φαίνεται, η προπαγάνδα του χθες γύρισε μπούμερανγκ, σκορπώντας ακόμα περισσότερη θλίψη, ταπείνωση και κατάθλιψη, κυρίως όμως μια ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή να έρχεται από το ζοφερό μέλλον.

Η χειρότερη στιγμή των πολιτών αυτής της χώρας ήταν πριν από τρία… αλλά και δύο χρόνια, τότε που ανακάλυπταν πως ήταν κύριοι της τύχης τους, με αυξημένες δυνατότητες επιλογής. Και δεν ήταν θέμα καλής ή κακής τύχης.

Τώρα, τρία χρόνια μετά, απελπίζονται και καταρρακώνονται, μη μπορώντας πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, παρά μόνο οι μεν τις δικές τους επιλογές ή την παράξενη ανοχή που έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν οι δε…

Στην ψυχιατρική, ένα καθαρό σημάδι ψυχοπαθολογίας είναι η προσκόλληση στο παρελθόν και η υποβάθμιση των γεγονότων του τώρα. Αντίθετα, ο προσανατολισμός προς το μέλλον είναι απόλυτα υγιής, αλλά θέλει αλλαγή στην “τροχοδρόμηση” στον διάδρομο της ζωής και τις τρεις μαγικές λέξεις: “θέλω”, “απαιτώ” και “επιβάλλω”.

Η τάση αποφυγής της αντιμετώπισης των προβλημάτων, και η συμφυής με αυτά συναισθηματική φόρτιση “απελπισίας”, είναι η πρωταρχική βάση της “ψυχικής πάθησης” που ταλανίζει τους Έλληνες πολίτες και επιτρέπει σε κάποιους να συνεχίζουν ακόμα πιο δυναμικά την προσπάθεια άλωσης των συνειδήσεων και της δημιουργίας άβουλων “υποχειρίων”… Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι η αφύπνιση της ελληνικής συνείδησης, η μη υποστήριξη της “Μετριότητας” της “Προσωποληψίας” και της “Ζηλοφθονίας”, η προώθηση της “Αριστείας”, της “Αξιοκρατίας” και της “Δικαιοσύνης”, η “Διδαχή” στα παιδιά μας της “Αγάπης για την πατρίδα” και η συνεχής προσπάθεια για “Αυτοβελτίωση” και “Ενσυναίσθηση”, που έχουν εκλείψει δυστυχώς από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με απόφαση ημεδαπών-ξένων προς τα ελληνικά ιδεώδη, που εκ λάθους αφέθηκαν να αρπάξουν τα πηδάλια της χώρας στα τρεμάμενα χέρια τους και που την οδηγούν κατευθείαν στους υφάλους μιας άρρωστης και ξεχασμένης “ιδεοληψίας, την οποία ξέθαψαν από το αραχνιασμένο μαυσωλείο, όπου για δεκαετίες πολλές βρισκόταν θαμμένη…

“Ας σταματήσουμε επιτέλους να ανατροφοδοτούμε την κατάθλιψη και τις φοβίες μας, και με τη συμπεριφορά και τις επιλογές μας ας αρχίσουμε να τις προκαλούμε σε εκείνους τους “αγύρτες”, τους “πρωτοφορήτες”, που μας εξαπάτησαν και συνεχίζουν να θέλουν να μας εξαπατούν… ξεκινώντας δυναμικά τώρα στη νέα χρονιά που μπήκε.

“Κάπου άκουσα, κε Τσίπρα, πως εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους έξυπνο συνήθως συναντούν το “πεπρωμένο” τους στον δρόμο που επέλεξαν για να το αποφύγουν…”.